Dziedziniec to przestrzeń bez dachu, wydzielona od reszty budynku. Miał on przede wszystkim funkcje użytkowe oraz reprezentacyjne. Znamy dziedziniec zamknięty, który był otoczony z każdej strony lub otwarty, w którym przynajmniej jeden bok jest odsłonięty. Pojawiały się one w budowlach sakralnych oraz świeckich. Dziedziniec był różnie nazywany w kolejnych epokach i typach budowli. W starożytnych rezydencjach budowano atrium, wirydarzem nazywano dziedziniec w średniowiecznym klasztorze. W renesansowych pałacach był to dziedziniec arkadowy.
Rozwiązanie to stosuje się również we współczesnej architekturze. W budynkach publicznej użyteczności mają zastosowanie jako przestrzeń reprezentacyjna, w której mogą znaleźć się na przykład fontanny, drzewa lub kwiaty. Także przy budynkach mieszkalnych znajduje się rodzaj dziedzińca, czyli podwórko.
Historyczne dziedzińce
Wizualizacja dziedzińca jest przydatna w trakcie renowacji, jak na przykład w przypadku dziedzińca Zamku Krzyżackiego w Człuchowie. Wizualizacja, oparta na badaniach archeologicznych pokazała, jak obiekt będzie wyglądał po zakończeniu. Podobnie było między innymi podczas renowacji dziedzińca Zamku w Międzylesiu, Zamku Ogrodzienieckiego w Podzamczu lub Pawilonu Czterech Kopuł we Wrocławiu.
Nowoczesne dziedzińce
Dziedzińce są uwzględniane również we współczesnych wizualizacjach. Pojawiają się chociażby w nowym budownictwie mieszkaniowym, gdzie nie pełnią tylko funkcji zwykłego podwórka, ale wolnych przestrzeni przykrytych np. szklanym dachem. Takie rozwiązanie stosuje się również w muzeach. Wizualizacja dziedzińca-lapidarium Muzeum Warszawy pozwoliła na pokazanie w jaki sposób ta przestrzeń będzie spełniała funkcje miejsca wydarzeń kulturalnych oraz foyer.
« Czy budynek może oddychać? Co wchodzi w skład wizualizacji architektonicznej ogrodu? »
